Böyle bir başlığın bulunması bile çok büyük bir zenginlik gerçekten.
Eğitim sistemimizde diğer ülkelere kıyasla “daha farklı” olduğumuzdan, yaşam meşgalesi ve yarınların öngörülememesinden dolayı pek çok aile yan uğraş/hobi/vakit geçirme olarak görüyor bir enstrüman çalmayı. Haklılık payı yok değil; iş bulma ve hayatınızı idame ettirme öncelikli bir durum pek çok kişi için. En yakın örneği kendimden ve çevremden vereyim: benim babam mühendis, büyüdüğüm çevrem tamamen mühendis, biz çocukları da çoğunlukla mühendis (en farklısı mimar). Bir mühendislik firmasında ilk işimize başlamamız, az çok da olsa ilk adımlarımızı atmamız ailelerimiz sayesinde, onların destekleriyle. Yoksa bir firmaya girmek, yeni mezunken mülakatları geçmek, daha doğrusu hepsini geçtim, özgeçmişinizin okunmuş olma bildirimini almak bile artık neredeyse imkansızken bir sanat/edebiyat dalında uzmanlaşmanız ve bunun üzerine hayatınızı kurmanız çok daha imkansız.. Ben sayısal ağırlıklı bir yapıda değilimdir kendimi bildim bileli; sosyoloji, psikoloji gibi sosyal alanlar daha fazla ilgimi çeker her zaman. Kendimi bildim bileli karmaşık matematiksel çözümlemelerden ve excellerin arasında boğulmaktan hazzetmem; bir ortamın ışıklandırması benim için hepsinden çok daha önemlidir örnek olarak.. Böyle pek çok insanla karşılaştım: Ankara’da alanında tek olan zehir gibi mühendislerin Inrock Grubu’ndan Süleyman Bağcıoğlu’nu dinlerken “keşke” dediğine defalarca şahidim: genel geçer heves zannetmeyin, gözlerdeki hüzünlü ışığı görüyorsunuz pek çoğunda; sonrasında biradan bir yudum daha.
Bir enstrüman çalmak, bir enstrümanla arkadaş olmak nasıldır hiç bilmiyordum ben. Ağırlıklı olarak elektronik müzik ve klasik müzik dinleyen birisi olarak arka tarafta beni çeken iki tane enstrümanın olduğunu fark ettim: piyano ve yan flüt. Her ikisinin de birbirinden farklı sınıflarda, hangisi? Başlasam mı başlamasam mı? Param yeter mi? … derken yıllar geçti imrenmelerle heveslerle. Apartmanda olsanız yan flüt komşuları rahatsız edebilir, piyano deseniz hacim ve iyi bir kurs. Ama hayat kısa, hangisi?
Eşim çello çalmaya çalışıyor; ama geçmiş zamanın getirdiği ve yaylı çalgıların zorluklarıyla karşılaşıyor. Hevesinin kırılması için 3 sene daha geçiyor.. Ben ise synthesizer çalabilme hayallerindeyken iş hayatının stresi artıyor, 36 yaşındayken yüksek tansiyon belirtileri gözükmeye başlıyor (sevdiğini bir işte, sevdiğiniz insanlarla ve sevdiğiniz bir alanda iş yapmak çok büyük bir şans, özellikle Türkiye’de). Sonrasında geliyor bu fikir: vakit geçirmek yok, hemen gidilip bir piyano alınıyor ve o haftanın pazartesi günü derse başlanılıyor: beklemekle geçen 12 senenin ardından bir anda telefonlar ediliyor, dertler/istekler anlatılıyor ve müzik mağazasına gidilip sipariş veriliyor. Artık evde bir elektronik piyano var, pazartesi günü dersler var… Peki nasıl bir şey bu: tuşa dokunmak, çocuk şarkıları çalmak, notaları öğrenmek, imkânsız gelen melodilerin dokunduğunuz tuşlardan yayıldığını duymak: bambaşka bir dünyayı fark etmek. Dinlemek-çalmak-yorumlamak.
Kurs hocası “ne istiyorsun, hangi türlerden hoşlanıyorsun” diye sorduğunda sıralanıyor akıldakiler; Ümüt Besen’le de çalıp söyleyeyim, Kerem Görsev’e de eşlik edeyim, bir cumartesi sabahı kendimle baş başa da kalabileyim Barok dönemleriyle” dedikten sonra dokundum tuşlara… Daha yolun başındayım ama “iyi ki de başlamışım” dedim kendime her seferinde. İyi ki de..
Geltir’in “Kısa Kesiyoruz” grubuna katılmaktan onur duydum..
